Όσοι έχετε παιδιά ηλικίας 8-12 ετών ήδη εγγεγραμμένα σε ποδηλατικούς συλλόγους ή σκέφτεστε να το πράξετε, σας αφορά το παρόν κείμενο.

Η ποδηλασία ως δραστηριότητα είναι άκρως αγχολυτική. Η ποδηλασία ως άθλημα προκαλεί άγχος επίτευξης επιδόσεων και αποτελεσμάτων, το οποίο ως ένα σημείο είναι επιθυμητό και χρήσιμο. Τα παιδιά όμως σε ποια από τις παραπάνω περιπτώσεις εμπίπτουν; Αυτό εξαρτάται από την προσέγγιση που έχουν οι σύλλογοι και προς τα πού κατευθύνουν τους γονείς και κατά συνέπεια τα παιδιά. Αν ο στόχος του συλλόγου είναι να παράγει συνεχώς πρωταθλητές τότε οι αθλητές –μικροί και μεγάλοι- είναι αναλώσιμοι. Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς ως ενδιάμεσοι μεταξύ συλλόγου και παιδιού; Να καταλάβουν τους στόχους του συλλόγου και αναλόγως να πράξουν. Αν ο σύλλογος παράγει αθλητές αλλά δεν υπάρχει άλλος στην περιοχή, τότε να ξεκαθαρίσουν στους διοικούντες και προπονητές πως το παιδί τους δεν το προορίζουν ως αναλώσιμο και πειραματόζωο.

Ποια είναι όμως τα σημάδια που δείχνουν –πίσω από τα λόγια- τις προθέσεις του συλλόγου; Η παρότρυνση αγοράς ποδηλάτου δρόμου, ποδηλατικών παπουτσιών και πηδαλιών, η πίεση για συμμετοχή σε όλο και περισσότερους αγώνες με τις απαιτούμενες προπονήσεις, η κατανάλωση ανταλλακτικών, επισκευών και συμπληρωμάτων διατροφής. Η εικόνα ενός τέτοιου 9χρονου παιδιού είναι ανεβασμένο σε μια κούρσα, με ακριβό κράνος (το μόνο σωστό και απαραίτητο), γυαλιά τελευταίας μόδας, ποδηλατικά παπούτσια/πηδάλια και στην τσέπη της μπλούζας ένα τουλάχιστον «τζελάκι». Τι λέει αυτή η εικόνα όμως; Σχεδόν σίγουρα λέει πως ο σύλλογος έχει ένα αναλώσιμο παιδί που θα τρέχει σε αγώνες όσο αντέξει μέχρι να βαρεθεί, να κουραστεί ή να τραυματιστεί. Για να γίνει αυτό γυμνάζει μονόπλευρα ένα 9χρονο στη λογική «όσο αντέξει κι αν μας βγει αστέρι καλώς».

Τα παραπάνω συνεπάγονται μεγαλύτερη επιβάρυνση –σωματική/ψυχολογική- απ’ όση μπορεί να διαχειριστεί φυσιολογικά το παιδί. Γίνεται ακόμα χειρότερο όταν οι γονείς περνούν άμεσα ή έμμεσα το εξής μήνυμα στα παιδιά τους. «Δες, εμείς σε γράψαμε στην ποδηλασία, σου πήραμε ότι καλύτερο, δε σου χαλάσαμε χατίρι, τώρα πρέπει να είσαι συνεπής στις προπονήσεις και να βγεις πρώτος/η για να χαρείς εσύ, να χαρούμε κι εμείς». Κλασσική προβολή που λένε κι οι ψυχολόγοι. Μέχρι μια ηλικία το ποδήλατο είναι παιχνίδι και χαρά κι από μια ηλικία κι ύστερα γίνεται άθλημα.

Την ημέρα του αγώνα οι προπονητές μπορεί να φέρονται στα παιδιά όπως θα φερόντουσαν σε ενήλικες απαιτώντας το αποτέλεσμα. Οι γονείς το ίδιο κι επειδή μόνο ένας είναι πρώτος κάποια από τα υπόλοιπα παιδιά καταλήγουν στενοχωρημένα, να κλαίνε ή ακόμα και να μαλώνουν με άλλα παιδιά, οι γονείς να τα επιπλήττουν ή να μαλώνουν με άλλους γονείς, οι προπονητές και διοικούντες στην καλύτερη περίπτωση να προσπαθούν να ηρεμήσουν τα πνεύματα σε μια κατάσταση για την οποία ευθύνονται οι ίδιοι.

Τελικά έχουμε ένα συνονθύλευμα ανθρώπων να ωρύεται πάνω από τα κεφάλια παιδιών που αρχικά ήθελαν απλώς να κάνουν ποδήλατο και να χαρούν. Πώς να μη το σιχαθούν λοιπόν; Γονείς, μόνο εσείς μπορείτε να επιλέξετε σε ποιόν θα εμπιστευθείτε το παιδί σας και συνεχώς να παρακολουθείτε τη συνέπεια λόγων και έργων του συλλόγου. Αναλογιστείτε τις χρήσεις του ποδηλάτου που μπορεί να κάνει και ως παιδί και ως αυριανός ενήλικας και τα οφέλη για τη ζωή του. Σίγουρα δε θέλετε να το σιχαθεί σήμερα.

Χρηστίδης Νίκος
Πτυχιούχος Τ.Ε.Φ.Α.Α του Δ.Π.Θ, με ειδικότητα στα βάρη (bodybuilding)
Πτυχιούχος μηχανικός ποδηλάτου, απόφοιτος Barnett Bicycle Institute, Colorado springs, Η.Π.Α
Personal trainer για α) αθλήματα αντοχής (ποδηλασία, τρέξιμο, τρίαθλο) και β) μυϊκής ενδυνάμωσης